Caen, Normandie, Saint Malo

Vakantie! Bretagne, Loire, Cognac. Vive la France.
De eerst dag, zondag 29 juni. Rond half negen vertrokken we richting Caen. Dat is in Normandie, mooi onderweg naar Bretagne. En een kans om maandag aan de stranden van Normandie te kijken. Daar waar de geallieerden 70 jaar geleden landen. In het echt zien waar ze toen in korte tijd een haven in zee hebben gemaakt voor de bevoorrading van de bevrijders van Europa. 16 oude schepen laten zinken waarin beton was gestort. Dat waren de eerste golfbrekers. Die werden aangevuld met beton blokken van 700 ton per stuk. Daarna met de golven en eb en vloed meebewegende wegen aanleggen naar het strand. Technieken die ze nu nog gebruiken.

Binnenkort maar eens in het Voorsterbos bij de waterloopkundige overblijfselen kijken of ze hier later ook nog mee experimenteerden.

Mooi museum en overblijfselen in zee getuigen van de heldendaden en waanzin van de tweede wereld oorlog. Het idee alleen al dat je neergeschoten kunt worden. En nog steeds gebeurt dat in onze wereld.

Na de Normandische kust op naar Saint Malo. Een stad die in de tweede wereldoorlog plat gebombardeerd is. En nadien is het historische deel intra muros tot in detail weer opgebouwd. De stadsmuur geeft mooi zicht op zowel de stad als de zee. Echt de moeite waard om de leuke kleine straatjes te verkennen. Hier heb ik voor t eerst in mijn leven oesters gegeten. Heerlijk!

Caen is trouwens een plek met een ruine van een oud kasteel. Je kunt er verder leuk rondslenteren. Maar tja zes uur zaten we klaar bij "au bureau" voor de voetbalwedstrijd van onze leeuwen natuurlijk. Die Fransen weten met au bureau, op kantoor, ook een goede naam te geven aan een cafe waar je voetbal kunt kijken. Laat ze thuis maar denken..... Maar de mannen hebben gewonnen dus zaterdag maar weer een kroeg met scherm zoeken. Dat is geen probleem trouwens.

Dinsdag 1 juli. Na een goed ontbijtje met een zelf gekookt eitje op pad naar Mont Saint Michel. Een eiland in zee waar je vroeger met eb naar toe kon over de zandbanken. De zee trekt zich 15 kilometer terug. Tegenwoordig is het een schiereiland, omdat ze er een dam naartoe hebben gebouwd. Op het eiland staat een abdij/klooster dat door de jaren heen een bedevaartsoord en toeristische trekpleister is geworden. Weer eentje op de lijst van de UNESCO. Prachtig om te zien. En alleen al een belevenis om van de parkeerplaats naar het eiland te komen.